Alnı hülyalım

ALNI HÜLYALIM 

Sen benim canım arkadaşım
Gece arka üstü uzanıp otlara
Yıldızlara baktığım zaman
Kolunda karıncalar geziniyor
Alnında ölüyor
Ellerinde gelecek günlerim
Gözlerinde arkadaşlığım
İsmini bağırıyorum dağa
Sen İstanbul’dasın diye memnun ağaçlar
Sen dünyadasın diye rüzgâr esiyor
Sen varsın diye insanlar iyi
Böcekler yeşil yeşil

Böcekler kara kara
Karıncalar sevimli
Çiçekler burcu burcu
Kime söyleyebilirim senden başka
denizin mavisini
Dondurmacının kutusunu
Çamların sesini
Kime açarım senden başka
“Gül bahçe” den
Kim ağlar kağıt helvalarının hikayesinden
Kim iki kahveye saadeti kitlemiştir.
Kim sever o ince minareyi,
Yüksekkaldırımı, Çingeneleri

Alnı hülyalım
Önümden insanlar geçiyor
Tanıyorum hepsini
Ama kim bunlar
Niçin koşuyorlar şehre
Bu yüzlerindeki rahatlık neden?
Ben mesutken de rahat değilim…

Sait Faik Abasıyanık